Páginas

miércoles, 8 de enero de 2014

En el tren




Peces haciendo el mismo recorrido.
Golpeando contra el cristal una y otra vez.


Gente viajando, haciendo el mismo recorrido.
Golpeados por los mismos errores una y otra vez.

46 comentarios:

  1. Es parte y es forma de la vida, vamos en un recorrido contínuo, donde nada puede variar o hacerlo totalmente dejándonos incluso fuera de lugar. Lo ideal sería que los errores nos sirvieran para no caer nuevamente en los mismos sino aprender de ellos.

    Besitos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Siempre aprendiendo, creciendo, haciéndonos más grandes ... un día lo seremos tanto que tendremos que pasar al siguiente nivel.

      Un abrazo :)

      Eliminar
  2. Respuestas
    1. Nadar y nadar; contra corriente si hace falta, con memoria de salmón.
      Un beso.

      Eliminar
  3. Durísimo y tan real. Me resisto, todo el tiempo me resisto. Pero a veces la corriente es implacable. De todas formas, me tengo fe.
    Beso grande, Ishtar.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ME tengo fe.
      Cuanto se puede decir en tres palabras.
      ME encanta.
      Un beso.

      Eliminar
  4. Todo este tiempo que voy y vengo en el metro con mi cabeza en un solo sitio, miro... Miro a mi alrededor e imagino mil historias, y me pregunto: Adivinarán la mía?
    Y miro por las ventanillas ciegas... las entrañas de la tierra, eso es lo único que veo. Error, acierto, prueba, error, acierto, prueba, error, acierto, prueba...

    Oso ona, txikita!
    Muxutxuak!
    ;9

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bakizu, blogger elektroipotxen menpe dago. Noizero noizero horrelakoak egiten dizkigu.
      Oraintxe arte! ;)

      Eliminar
  5. Idatzu dut eta.. san blogger, zas, jan egin du niere komentarioa! kakazaharra!

    Beno, hau zen más o menos...

    En este tiempo que voy y vengo todos los días en el metro, con mi pensamiento en el sitio que está últimamente, miro a mi alrededor y de pronto descubro gente, muuuucha gente, y me entretengo en inventarles las vidas. Y me pregunto, a veces me pregunto: adivinarán ellos cuál es la mía?

    Prueba, error, acierto, prueba, error, acierto, prueba, error, acierto... la vie!

    Muxutxuak, polite!
    ;)
    Ea orain....

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Behin baino gehiagotan gertatu zait: komentario idatzi eta gero desagertu. Normalean amorruaren amorruz ez dut berriro idazten, beste egunerako uzten dut. Baina, begira zure bigarren mezu hau lehenengoa baino gustukoagoa dut. Gertatzen zaidan hurrengoan berridatziko dut, txintxo-txintxo.

      El metro, ese lugar donde se reconcentra el aburrimiento; hay tanto que solo queda derrochar imaginación para combatirlo.

      Prueba, golpe contra el cristal, prueba, golpe contra el cristal, prueba ...

      Besarkada borobilak zuretzat.

      Eliminar
    2. Kontxo, birritan agertu da! Bai astuna ni! Jejejeje!
      Aizu, txikita, besarkada borobil hoiek... que "mangustao"!
      Praktikatu egingo dut!
      Batzuk zuretzat!
      ;)

      Eliminar
    3. Bloggerren bihurrikeri polita izan da.
      Bigarren komentarioa lehena bezain ona edo hobea izan daitekeenaren froga bizia!
      Musu bat. :)

      Eliminar
  6. Estrategias para sobrevivir.
    En la manada buscamos refugio
    y encontramos servidumbre.
    Anhelamos integración
    y hallamos disolución.
    Nos refugiamos del miedo
    y pagamos con esclavitud.
    Nos agrupamos para no asomarnos
    ignorando que en el abismo no hay soledad.
    Equivocar el camino es inevitable
    pero lo dificil de verdad es perderse.
    Admiro Divinidad tu maestría para, con una una expresión sencilla, iluminarnos la imaginación.
    Eso, por ahora, no esta a mi alcance.
    Cual sería la forma de expresión escrita más concisa?, una frase?..., una palabra?...,un monosilabo?.., una letra quizá?..., ya lo tengo, una hoja en blanco y a buen seguro que desataría nuestra creatividad, no lo crees?
    Voy aprendiendo.
    Un beso, o si lo prefieres, un abrazo.

    lo difici

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. 11 líneas perfectas has escrito,
      cuanto más las leo, más me gustan.
      Y me dices que yo ilumino,
      un lugar vacío sigue igual de vacío haya luz o no.
      Y veo que tienes mucho que decir, no sé si aquí o en otro lugar,
      lo importante es que no te lo guardes, egoísta te llamaría.
      Tus pensamientos son muy preciosos, deberías compartirlos.

      11 lerro idatzi duzu, euskaldunontzat infinituaren zenbakia. :)

      Yo soy más de abrazos,
      repartiendo fuerzas.
      Pues eso, un fuerte abrazo para que retomes el rumbo.

      Eliminar
  7. Estamos atrapados en este mundo…
    Liberarse requiere atención constante, más y más consciencia, y más… supongo!
    Está bien recordarlo, para no desistir.

    Hoy, muy esclavizada por mí misma…

    Besos mil

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Un chorrito de agua fría en el estanque para recordar, por un instante, quienes somos y donde estamos.
      Besitos para ti también. :)

      Eliminar
  8. Eso pasa y seguirà pasando!
    Un abrazo,
    Yeli

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es verdad, pero si nos damos cuenta, quizá podamos saltar a otras aguas a cometer nuevos errores.
      Un fuerte abrazo

      Eliminar
  9. La vida se forja a base de errores. y siempre se repiten porque todos olvidamos...

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Clonck, clonck, puedo oír los golpes contra el cristal. Supongo que así es como debe de ser, olvidar para sobrevivir.
      Un fuerte abrazo Jose.

      Eliminar
  10. “Los peces de colores sólo tienen tres segundos de memoria, ¿lo sabías? Si tardan 3 segundos en rodear la pecera todo es nuevo otra vez, cada vez que dos peces se ven, es como la primera vez. Es como si fueran humanos, como cuando nosotros nos enamoramos, es como si fuera la primera vez. Una reacción química nos hacía olvidar los recuerdos dolorosos de la última ruptura y decimos: ¡vaya!, esto es genial, es nuevo, esto es diferente.” (De "La memoria de los peces")
    Y quizá no sea tan malo ser como los peces, para lo bueno y para lo malo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Rita, la idea viene de ahí; dicen los orgullosos homínidos que los peces no tienen memoria y sin embargo ahí seguimos nosotros arriba y abajo, día tras día repitiéndonos y pensamos ¡pobres peces desmemoriados! Soberbia y ceguera.

      Ese era mi pensamiento, pero el tuyo es mejor. Cuando mañana recorra mi pecera echaré un vistazo a los otros peces, a ver si hay alguien que merezca la pena volver a olvidar.. ;)

      Un besito.

      Eliminar
  11. Bueno, tú me conoces bien, sabes lo que pienso de los peces humanos, creo que me gustó más este que el anterior.
    Sólo espero que esa gente no esté viajando desde Santa Teresa a...
    Un beso grande y arisco, como los vascos ;)
    HD

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A mi también me gustan los que salen rápido, sin darles demasiadas vueltas ... el peligro es la falta de sintaxis u ortografía. Habrá que arriesgar, que estamos entre amigos :)

      Desde Bilbao a Santurce y desde Santurce a Bilbao por toda la orilla, vamos y venimos, continuously.

      Un beso grande Humberto.

      Eliminar
  12. Es la sensación que tengo cuando de repente me veo rodeado por esos grandes flujos de gente... en Castelló no es tan habitual, pero en Valencia, o Barcelona o Madrid, y más en el metro... en fin, es como un error multiplicado por millones de vidas que van y vienen, atrapadas dentro de cristales que solo cuando se ensucian mucho pueden ver.

    Y por lo que decíais en algún comentario: es verdad que a veces no recordamos los golpes que nos dimos en nombre del amor, o de la incomprensión, o en el "es mejor para los dos que sigamos caminos distintos"... creo que más que olvidar es recuperarse de las heridas. Lo que ocurre a veces es que cuando nos recuperamos de las heridas volvemos a hacer exactamente lo mismo y, claro, las viejas heridas se abren, y además surgen otras nuevas y... en fin, un problemón.

    Un problemón de difícil solución.

    Pero no imposible.

    Un abrazo bien grande y sumergido. Y también saltarín y chapoteador :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hay que echar betadine a sako en las heridas para que cicatricen bien, luego si te la vuelves a dar en el mismo sito, pues ya se cerrará.
      No soy quién para dar consejos, según dicen parece que ya ni lo intento, pececillo bentónico y camuflado soy.

      Un abrazo con salto fuera de la pecera.

      Eliminar
  13. Hay un efecto de masificación a la que somos propensos, a pesar de la supuesta racionalidad de la especie. Las modas en general son muestras muy claras de ese efcto, y la identificación con ciertos personales políticos un ejemplo escalofriante de la necedad a la que podemos llegar.
    Besos & abrazos, sobrina

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Somos esencialmente gregarios, nos guste o no. Lo interesante es ser consciente de ello y poder salir y entrar en distintos grupos dependiendo de momentos o intereses.

      En el de los políticos también habría que entrar, pero para crear una nueva moda: "políticos éticos"... no sé esta expresión será oximoron, el poder corrompe, dicen.
      Besos&abrazos tío.

      Eliminar
  14. Falta de oxígeno, tanto dentro como fuera del mar.
    Muy expresivas y metafóricas tus palabras.

    Saludos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si, a veces falta oxígeno, aire, viento y salitre.
      Menos mal que todavía nos queda poder zambullirnos en las palabras.
      Un abrazo.

      Eliminar
  15. Paso a dejarte un abrazo y a desearte buena semana, Ishtar

    ResponderEliminar
  16. Como me ha gustado este abrazo sorpresa Myriam. :)
    Yo también te deseo buena semana.
    Un beso grande.

    ResponderEliminar
  17. ...no seremos los peces-mascota de otros seres, encerrados en esta jaulaabsurda de la vida?...

    Gabon, ta musu

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Cuando de niña vi por primera vez las amebas y demás organismos que poblaban una sola gota de agua me sorprendió muchísimo y muchas muchas veces me preguntaba si no sería nuestro planeta era una gotita de rocío enganchada en la hoja de una planta que crecía en el jardín gigante.
      Quizás sea esa la explicación de muchos absurdos, somos mascotas, entretenimiento de otros seres que se aburren.
      Gabon prexioxa :)

      Eliminar
  18. Así es... Somos animales de costumbres... Y encima no siempre aprendemos de los errores...

    Muchos besos.

    ResponderEliminar
  19. Gracias, Ishtar, por tus palabras. Eres encantadora, como tu blog.
    Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Antonio, es un honor tenerte por aquí.
      Y... siempre es una delicia resultar encantadora.
      Un abrazo.

      Eliminar
  20. Si, a veces nos convertimos en bancos de peces, manadas o rebaños.... ponemos el piloto automático y somos capaces de ignorar lo que pasa a nuestro alrededor...


    Saludos. Marinela

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es verdad, con solo echar una miradita ... todo puede cambiar.
      Un abrazo.

      Eliminar
  21. Necesario estar dándonos contra el cristal, incluso los que ni siquiera se acercan a él y continúan simplemente atascados hasta que llega algo inesperado o buscado y giramos con o sin valentía hacia otro lado que se nos abre....y si acaso seguimos dándonos contra un cristal, ese lo habremos elegido nosotros.

    Besos amiga Ishtar, ♥♥

    tRamos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Golpeando aunque estemos atascados, buscando algo inesperado.
      Un abrazo Tramos de Romero :)

      Eliminar
  22. ¿Y esta urna? Quizás sea otra de las tantas formas que el corazón adopta y no se entiende.

    Buscar. Esperar. Darse por vencido.

    Seguramente tu abrazo es firme, anhelante, un tanto asustadizo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me gustan los abrazos porque con ellos le tomas el pulso a tu propio estado de ánimo y al de la otra persona. En un abrazo hay un flujo de energía, te dice que tipo de relación entre los abrazados. Los besos por compromiso no transmiten tanto.
      Un abrazo.

      Eliminar
  23. Si no nadáramos contracorriente, estaríamos muertos, Ishtar. Dentro de mi, lucho para que cada día sea contracorriente.

    ResponderEliminar
  24. Yo siempre quise nadar con el grupo, la lógica me dice que es más cómodo, pero nos pasa a todos la sensación de ir a contracorriente, supongo que es una sensación general, que chocamos una y otra vez, que hay rápidos en el río de la vida y que hay que nadar y saltarlos, con energía río arriba.

    ResponderEliminar